Geweldloze communicatie is een benadering van communicatie en conflictoplossing die is ontwikkeld door de Amerikaanse klinisch psycholoog Marshall Rosenberg. Het is ontworpen om empathie, begrip en vreedzame interacties tussen individuen te bevorderen. Het richt zich op het creëren van een sfeer van mededogen en het vermijden van het gebruik van geweld, zowel verbaal als fysiek.
Het basisidee achter geweldloze communicatie is dat onze taal en communicatiepatronen vaak geweld en conflicten in stand houden. Het gaat erom bewust te worden van de manier waarop we communiceren en te streven naar een meer verbindende en harmonieuze manier van interactie.
Geweldloze communicatie bestaat uit vier belangrijke componenten:
Waarneming: Het begint met het nauwkeurig waarnemen van wat er feitelijk gebeurt, zonder interpretaties of oordelen toe te voegen. Het gaat om het beschrijven van concrete feiten.
Gevoelens: Vervolgens identificeren we onze gevoelens die ontstaan als reactie op de waarneming. Dit omvat het uiten van onze emoties op een open en eerlijke manier, zonder anderen de schuld te geven of te bekritiseren.
Behoeften: Geweldloze communicatie richt zich sterk op het herkennen en benoemen van de behoeften die ten grondslag liggen aan onze gevoelens. Het gaat erom te erkennen dat iedereen universele menselijke behoeften heeft, zoals veiligheid, erkenning, autonomie, verbondenheid, enz.
Verzoeken: Tot slot formuleren we concrete, haalbare verzoeken die aan onze behoeften kunnen voldoen. Deze verzoeken zijn gericht op het vinden van oplossingen en het creëren van wederzijds begrip en samenwerking.
Geweldloze communicatie moedigt aan tot luisteren met empathie, begrip voor verschillende perspectieven en het streven naar win-winoplossingen. Het doel is om conflicten te transformeren en relaties op te bouwen die gebaseerd zijn op mededogen, begrip en samenwerking.
