Een persoonlijke ontboezeming aan het begin van 2019
Eigenlijk ben ik niet zo van de goede voornemens. Ik weet hoe ze in het verleden voor me werkte. Een paar weken minder drinken, eten en meer bewegen en ik verviel weer in mijn oude patronen.
Maar dit jaar voelt anders. Het is ook het jaar dat ik 60 ga worden en ik heb het gevoel dat ik in een andere fase terecht kom.
Er verandert iets fundamenteels. De moeheid die me overviel tijdens de feestdagen maakte me weer eens pijnlijk duidelijk dat ik niet goed voor me zelf zorg. En dat is op een andere niveau dan het niet volgen van de overbekende leefregels. Het heeft te maken met mijn vaak onbewuste verzet tegen de loop dingen, tegen het ritme van mijn leven.
Het afgelopen jaar hebben ritme en groove weer een belangrijke plaats gekregen. En mijn intentie is die grootheden meer en meer toe te laten in alles. Het durven leunen in het tempo. En dat betekent voor mij vooral vertragen en weglaten en kiezen voor kwaliteit en echtheid. Miles Davis was geniaal (mede) vanwege de noten die hij niet speelde. Zodat de essentie kon overblijven, soms ook dissonant …… Het leven is inclusief. ‘Radicale aanvaarding’, zoals Tara Brach zo mooi schreef, is de bereidheid alles te ervaren. Nirvana EN Samsara. En het is er AL. Ik hoef er niet voor naar verre exotische oorden, ooit. Als ik hier en nu kan zijn, zal ik het daar en straks niet vergeefs zoeken en een illusie najagen.
Ik wens iedereen een inspirerend en vervullend 2019!
